Some serious logjams need some leadership…
***
by: Thomas de Waal – The impression is that Turkish foreign policy across the Black Sea is adrift. Having forged a strong economic relationship with President Vladimir Putin, Erdoğan finds himself in a bind on the Ukraine crisis and has been quiet about Crimea—to the disappointment of the Tatars.
The South Caucasus should be a classic example of Turkey’s capacity to project itself as a « trading state » in Kemal Kirişci’s famous formulation.
Turkey is the biggest trading partner of both Georgia and Azerbaijan and even has substantial trade with Armenia via Georgia, despite the closed border between them. In theory it should be a driver of change, economic growth and a gateway for Europe for all three countries.
Yet, each of the three South Caucasus states continue to drive their own local agendas and show little interest in letting Turkey transform its economic power into political influence in the region.
Turkey has a strong interest in resolution of the Nagorny Karabakh conflict. But it is tied in a knot. Armenia makes (…) Full analysis.
*
Erdoğan kazandı ama..
Şimdi, Erdoğan’ın Ağustos ayında yapılacak cumhurbaşkanlığı seçimlerine katılması ya da 2015’teki seçimlere kadar ve sonrasında da başbakan olarak devam etmesi bekleniyor. Bununla birlikte, onun başbakan olarak devam etmesi, AKP’nin tüzüğünde değişiklik yapılmasını gerektiriyor.
AKP’nin seçim zaferi Türkiye’deki gergin siyasi ortamı yatıştırmayacak. Tersine, Erdoğan, büyük ihtimalle siyasi karşıtlarına karşı daha otoriter yöntemlere baş vuracak ve Suriye’ye karşı bir savaşı kışkırtmaya çalışacak. (…)
Seçim sonuçlarının açıklanmasından beri, AKP’nin, Gezi Parkı protestolarına, yolsuzluk skandallarına, Suriye’deki iç savaşta oynadığı canice role ve giderek artan otoriter egemenliğine rağmen seçimleri nasıl kazanabildiğine ilişkin çok sayıda spekülasyon söz konusu. Kimi yorumcular seçim hilelerine, basının sindirilmesine ve muhalefet partilerinin medyada yeterince yer almamasına gönderme yapıyorlar. Bu tür etmenler bir rol oynamış olabilir ama kendi başlarına bu sonucu açıklamaya yetmezler. İnandırıcı bir muhalefetin yokluğu çok daha önemlidir.Kemalist CHP, milliyetçi MHP ve Kürt BDP; bunların hepsi ,yüzünü şu ya da bu biçimde emperyalist güçlere ve mali sermayeye dönmüş, kitlelere hiçbir perspektif sunmayan sağcı burjuva partileridir. Türkiye’de faaliyet gösteren sahte-sol gruplar, bu burjuva partilerden birini ya da diğerini destekliyorlar.
Erdoğan’ın 11 yıllık yönetimi, çok sayıda seçmen tarafından, onun iktidarda olduğu süreçte gerçekleşen ekonomik iyileşmeyle bağlantılandırılmaktadır. Onlar, muhalefet partilerinin, özellikle de CHP’nin durumu kötüleştireceğini düşünüyorlar.
AKP, tartışmasız yolsuzluğuna rağmen, aynı zamanda toplumsal ve altyapısal projelere yatırım yaptı. 2004-2009 yılları arasında, sağlığa yapılan harcamaların gayrısafi yurtiçi hasıla içindeki payı yüzde 3,9’dan yüzde 5,1’e arttı. (…)
Bununla birlikte, bütün bu kazanımlar kum üzerine inşa edilmiştir. Ekonomik büyüme, büyük ölçüde, bölgedeki kriz karşısında geri çekilen yabancı yatırımlar üzerine kuruludur. Ekonomik büyüme (…) Tamamı.
*
Winners & losers.
By Dr. Ulas Doga Eralp – Local election results confirmed that Turkey is going through a belated, yet organic democratic transition. In absence of Turkish military’s looming shadow, the liberals and social democrats are learning to own the process rather than merely follow. (…)
Local elections’ results are the start of a steady and long decline for the AKP. Compared to an earlier vote in 2011 where AKP received 50% of the general vote, there is a 6-7% drop in the overall votes. This is a considerable decline considering that Erdogan banned Twitter and Youtube and introduced strict control over the mass media. Still 56% of the general electorate voted against the AKP. This itself indicates the limits of authoritarianism in Turkey. Another outcome is that polarization politics are not a winner in Turkey. Risk averse voters prefer stability, but do not buy into polarization politics.(…)
Kurds also consolidated their votes in the eastern and southeastern provinces. This region has developed into a powerhouse for a pro-autonomy Kurdish political movement. The southeast provinces of Turkey operate in their own political reality. It should not be surprise to anyone if the Kurdish political movement pushes for autonomy more vocally in the coming two years. This of course will very much depend on the continuation of the peace talks. Full analysis.
*
More:
Filed under: 2014 Seçimlerine Doğru, A K P, Yerel Yönetimler - Local Autorities |
YERELCE 
Laisser un commentaire