Yaşama Hakkı ve Ölüm.

İdeolojiler idrakımıza giydirilmiş deli gömlekleridir

Cemil Meriç

©photocredit

***

Yol değildir yaşamak
Yolda olmaktır
İçinde ben varsam bu yolun
Bir anlamı vardır
Başkaları cehennemdir
Dikkat et !
Ve kendini yalnızca
Kendinde yok et.
Unutma !

Böyle oldunmu bulursun
Gerçek huzuru elbet…
Yol değildir yaşamak
Yolda olmaktır
Her nerdeyse geçmişin
Bir tekme savur
Ve parçala

Zamanla idrakına giydirilen
Deli gömleklerini bir çırpıda
Kasketini başına örtüp
Hiç bakma etrafına
Çek, git bu diyarlardan
Ve sakın unutma
Ancak budur yaşamak
Ölüm göğsüne bindiğinde
Dönüp bakma arkana
Bu ´korkaklık, döneklik´ tir, de, kendine
Yakılan gemiler aşkına
Geç tüm denizleri
Ve unutma !
İşte ancak
budur yaşamak.
Ya yolda olmak
Ya yolda ölmek…

Ali Rıza ARICAN

YAŞARKEN ÖLMEK

***

Günümüz acıları çeşitlendi…

Açlık, işsizlik değil sadece…

Duyarsızlıklar, insan tanımazlıklar ve materyalizm…

Bunlar geliştikçe acılar arttı…

Ölümler farklılaştı. Sevgisizlik gelişti…

İnsanların yalnız kalan yumurtalar gibi sağa sola yuvarlanmaları umursanmadı. Gurbet hayatıyla yaşama çizgilerinde koşturmacalar başladı…
YALNIZ BIRAKILMAK
İş kazası geçirdiniz… 80 kişinin çalıştığı iş yerinizden bir kişi dahi ziyaretinize gelmedi… Telefon açmak bile akıllarından geçmedi… Hatta öylesine ki bir idareci, çok merak ettiğini not düşerek sıhhatiniz hakkında ona bilgi vermediğiniz için!“… aleyhinizde suç duyurusunda bulundu… İnsan hakları beyannamelerine rağmen! Hem de Avrupa’da…
Ben en çok acıyı, yaşayan ölülere hedef olan insanların çektiği acılarla hissettim. Yabancı oluşunuz hoş karşılanmadı! Bu, yaşayan ölülere göre bir olumsuzluktu başlı başına! Canla başla çalışarak gençliğini kuvvetini, organlarını kaybettin fark edilmedi. Hissedilmedi senin duyguların? Yabancı olarak geldin yabancı olarak gideceksin! Onların iç dünyalarına girmen mümkün olamadı! Giydikleri pantolonları Pakistan, gömlekleri Tayland, Ayakkabıları İtalyan malı; porselenleri Çin, yedikleri domatesin Fas, muzun Afrika malı olmasını hatırlatmakla yumuşatamadın onları! Ama her şeye rağmen sen insanlığını kaybetme! Sev onları! Belki yeniden dirilirler!
ÖLÜM
Günümüzde uzak olmadı bu kelime hepimize…
Alkollü araç kullanan şoförlerin devirdikleri araçların içinden sağa sola saçılan canların son anları…
Harp meydanlarına dönüştürülen ülkelerde üzerlerine bomba ve kurşun yağdırılan insanların dünyadan uzaklaştırılmaları…
Cinnet geçirenlere hedef olan insanların yaşadıkları en son acı!
Sigara ve içkiyi kendilerine moral unsuru seçenlerin organizmaları üzerinde yaptıkları tahriplerle canlılıklarını yitirmeleri…
Gurbette ekmek parası kazanırken iş kazaları sonucu parçalananlar, can verenler.
İş yeri baskıları,tacizler,yabancı düşmanlığı, tertip ve iftira gibi olumsuzluklara hedef olanların kalplerine dokunmak, onları stresle eritmek ve yok etmek…
İdeolojik kasaplıklar, işkence vs insanlık dışı yollarla bir canlının hayatını sona erdirmek!
Kirletilmiş denizde, havada ve karadaki canlıların yaşama haklarını çeşitli şekillerle sona erdirmek.

ACI DUYMAK
Acı duymak insanın görevidir. Bunun için hassasiyet gereklidir. Hassasiyetlerin bulunması da acı duymaya fırsat vermez.
Ama görüyoruz ki kurulan bütün tezgâhlar acılara zemin hazırlıyor. Açlıkla karşı karşıya olan insanların seslerini çıkaramadığı bir dünyada sessizliğe yağdırılan bombalar fark edilmiyor!
Bu, insan ve insan hayatına değer verecek bir sistemle güneşin farklı doğacağı ana kadar da böyle devam edecek!
Herkesin birbirlerini kucakladığı sevgi dolu bir dünya dilemekten başka çare de yok

Üzeyir Lokman ÇAYCI

***

Bazen parmak uçları olmak var
Dokunmak için
Bazen ay olmak,
Yeryüzüne merhaba demek için.
Bazen tutku olmak var
Söyletmek için.
Bazen taze bir tomurcuk,
Her mevsim gönüllerde açmak için.
Bazen mavi olmak var
Sonsuzluğa yayılmak isteyen,
Bazen eflatun
Küçücük bir yüreğe sığınmak için.
Bazen uzak olmak var
Özlenmek için,
İlle de insan olmak var çırpınarak,
Çağlayıp yüreklerde yaşamak için.

Tülay ÇELLEK